Talent, bevlogenheid, moed en volharding

20 november 2017

In 1981 maakte ik een droomstart in het mbo. Na een enigszins bizar sollicitatiegesprek met enkele oudere heren van het schoolbestuur, waarin mijn leeftijd en mijn opvatting over de dagopening met Bijbellezing en gebed centraal stonden, werd ik aangenomen als lerares Nederlands op de Christelijke MTS in Harderwijk. De school bestond net twee maanden, de leraar wiskunde was blij dat hij van het vak Nederlands werd verlost, een les- en examenprogramma was er niet. Dat was wat ik wilde: zelf mijn vak opbouwen, les geven aan 16-plussers, technische doeners met over het algemeen weinig aanleg en motivatie voor taal. Waar kun je als bevlogen en getalenteerde taaldocent meer het verschil maken dan daar?

Talenten kan niemand je afnemen. Met bevlogenheid ligt dat anders. Ergens tussen 1981 en 2017 had ik die zo maar kwijt kunnen raken. Want wat gebeurde er allemaal?

• 4 van de 6 klassen in mijn eerste jaar vielen onder de huidige definitie van ‘plofklassen’: ruim 30 grote kerels (en een enkel meisje), opgehokt in een tochtig noodlokaal met alleen een bord, krijtjes en mij.
• Jarenlang was ik de enige vrouwelijke docent. Het was nog een heel gevecht om een damestoilet beschikbaar te krijgen; dat het moederschap niet het einde van mijn loopbaan betekende, was even wennen in Harderwijk.
• Na mijn eerste jaar kreeg ik een volledige baan, met 28 lesuren van 50 minuten; vaak meer, leerlingen kwamen zelfs vrijwillig naar bijles! Stagebezoek, praktijk-/practicumlessen aan halve groepen of met ondersteuning van een toa, dat was alleen weggelegd voor collega’s van techniekvakken en natuur- en scheikunde. De bofkonten.
• Taakdifferentiatie is iets van deze eeuw. In het technisch beroepsonderwijs van de vorige eeuw moest je vooral ‘aan de beurt’, man en techneut zijn. Tenzij…

Tenzij je met talent, bevlogenheid, moed en volharding, je kansen pakte.

In 1998 werd ik, als een van de acht interne kandidaten (en nog lang niet ‘aan de beurt’) adjunct-directeur. Kort daarop directeur, en als gevolg van stormachtige ontwikkelingen in 2002 een van de drijvende krachten achter het Consortium Beroepsonderwijs. En nu, in 2017, ben ik alweer twee jaar BarthaWerkt. Ik coach, adviseer en geef (interim) leiding. Dat laatste doe ik het allerliefst, net als in 1981 bij voorkeur daar waar het niet al te makkelijk is, waar ik met wie ík ben, betekenisvol kan zijn. Mijn hart ligt net als toen bij de studenten. Voor hen is alleen het beste goed genoeg: vakbekwame, passievolle leraren, sterke onderwijsteams die werken vanuit een gedeelde visie en met zorg voor de studenten en voor elkaar, een aantrekkelijk onderwijsprogramma, uitgevoerd in een contextrijke omgeving, binnen en buiten de school, een gestroomlijnde organisatie…

Halt. Nu niet wegzweven op een roze wolk. Hoe haalt onderwijs de voorpagina’s van de kranten in 2017? Lerarentekort, werkdruk, jonge leraren die vroegtijdig afhaken, plofklassen, onvoldoende rendementen, examenfraude, mbo’ers die juist wel en dan weer juist niet kansrijk zijn op de arbeidsmarkt, gedoe rondom een register, actievoerende leraren…

Juist in deze barre tijden heeft het onderwijs enorme behoefte aan mensen voor wie lesgeven geen baantje is, maar een vak, aan mensen met energie en moed, aan mensen die focussen op wat wél (i.p.v. op wat niet) en strijden vóór (i.p.v. tegen), aan mensen die graag samenwerken in een team waarin iedereen wordt gezien.

Terugkijkend zijn het vooral de onderlinge vriendschappen geweest, de fijne collega’s, de grappen en grollen bij verjaardagen, feestdagen en diploma-uitreikingen, borrels en etentjes af en toe, soms gezamenlijke vijanden, altijd gezamenlijk doelen, die mijn loopbaan in het onderwijs hebben gevormd, en ervoor hebben gezorgd dat ik mijn bevlogenheid nooit ben kwijtgeraakt.

Mijn advies aan iedereen die in het onderwijs werkt: zoek de positieve energie in jezelf en in je collega’s, gééf, deel, wees nieuwsgierig, open en eerlijk, investeer in collegialiteit, heb plezier, help elkaar steeds beter te worden, maak van je werk teamwork. En vooral: realiseer je elke dag dat je leerlingen/studenten het van jouw energie moeten hebben, dat jij wel degelijk voor hen het verschil kunt maken, dat zij groeien als jij ze voedt en in hen gelooft. Als je zo in je werk kunt staan, als leraar, teamleider, onderwijsmanager, schoolleider, heb je het mooiste vak van de wereld.

 

 

 

Advertentie